"हेलो" मनोज वैतागल्या सुरात बोलला, कामामध्ये मग्न असल्यामुळे त्याने जरा त्रासून फोन उचलला होता .
"हेल्लो मनोज सरच बोलताय न ?" पलीकडून आवाज आला .
"हा , बोलतोय , कोण बोलतय ?" मुलीचा आवाज ऐकल्यामुळे थोडासा खुशीतच मनोजने विचारले.
"सर मी सिमरन बोलतेय, आई ची आई ची आई क्रेडीट कार्ड ऑफिसातून."
" काय …? तुम्हाला पनजी म्हणायचय का?" जवळपास तीन चार सेकंद शांतते नंतर मनोज ओरडला , तो तापला होता कारण रोज दोनतीन जनी/जन तरी फोन करायचे क्रेडीट कार्ड साठी आणि त्याला कार्ड नको होतं आणि हा संबंध दिवसातला पाचवा फोन होता त्यामुळे त्याने हिची फिरकी घायची अस मनोमन ठरवलं होत
"आणि काय हो तुम्हाला कोणी अधिकार दिला माझी पनजी काढायचा." मनोजने मॉनिटर बंद करत जरासं रागातच विचारलं.
"अहो काय सर , मी कुठे तुमची पनजी काढली, अहो मी आई. सी. आई. सी. आई. क्रेडीट कार्ड ऑफिसातून बोलतेय .
"तुम्ही अगोदर आई ची आई ची आई बोललात, मी स्पष्ट ऐकल होतं" मनोज
"नाही सर मी तेव्हा सामोसा खात होते ना त्यामुळे तुम्हाला तसं वाटल असेल, सॉरी अहो पण मी खरच आई. सी. आई. सी. आई. बोलले " पलीकडून जरासा ओशाळलेला आवाज आला.
"ओह्ह… आई सी " ह्या कोटीवर मनोजला पलीकडून थोडासा हसण्याचा आवाज आला .
"सर, मला तुमचा फोन नंबर रवि सरांनी दिला, तुम्हाला क्रेडीट कार्ड हव होत ना ?" पलीकडून बहुतेक हे सावज सापडतय अशी आशा असणारा आवाज आला
(ह्याच्या आयला ह्या रव्याच्या, ह्याला किती वेळा सांगितलंय कि असा माझा नंबर देत जाऊ नकोस म्हणून तरी हा ऐकत नाही , साल्या तू भेट आज मला तुला सांगतो बेट्या ) मनातल्या मनात रविला शिव्यांची लाखोली वाहून झाल्यावर मनोज बोलला.
"सध्या मला नकोय ओ, क्रेडीट कार्ड".
"सर, घ्या ना, मी तुम्हाला किती स्कीम्स देतेय, सोबत कॅश बैक ऑफर पण आहे" पलीकडून आता थोडासा आजचा कोटा पूर्ण होतो का नाही हि चिंता असलेला आवाज होता
"नाई नकोय ओ"
"का नकोय, ओ……. ?"आता जरा लाडिक सूर होता.
(आयला हि येते वाटत गिअर मध्ये,मनोजला आता उकळ्या फुटत होत्या, त्याने थोडासा विचार केला आणि तिला बोलला )
"बंर एक काम करा मला एक वीस मिनिटांनी फोन करा." मनोज
" ठीके सर, मी करते तुम्हाला फोन वीस मिनिटांनी " पलीकडून परत आता आशावादी सूर होता.
(आईची जय, काय करायच काही कळत नाही साला ह्यांना किती वेळा सांगा पण साले फोन करणारच, थांब जरा आता तुला दाखवतो , असं काय करावं बर कि हि पोरगी परत फोन करणार नाही , कि आपला तो फोर्मुला वापरावा, साला करावं कि नाही, एक दिवस डोकं कामातून जाणारेय माझं, साला आमच्या कडून काही होणार नाही नुसते विचार दंगा करणार मनात पण बोलायची वेळ आली कि फुस्स होतं सगळं , साला असं का होत असेल आपल्यासोबत कि सगळ्यांसोबतच होतं, ते म्हणतात ना most priavte thing in your life is most universal कि तसच काहीतरी आहे, साला त्या बाईमुळे कामावर पण लक्ष्य लागत नाहीये , वैताग आहे ) आतापर्यंतच्या आयुष्यात मनोजने कोणताही निर्णय विनागोंधळाचा घेतला नव्हता आणि आजही तेच होणार होतं बहुतेक,मनोजचं आता नक्कीच कामावरून लक्ष्य विचलित झालं होतं. तो त्या फोन बद्दलच विचार करत होता, खरं तर त्या मुलीचा आवाज गोड होता आणि हि गोष्ट मनोजच्या नजरेतून सुटली नव्हती, त्यामुळे त्याच्या मनाची चलबिचल होत होती. तो ह्या आलेल्या फोनकडे एक सुवर्णसंधी म्हणून हि पहात होता आणि त्याला क्रेडीट कार्डची कटकटहि नको होती, आता सुवर्णसंधी कशी तर त्याने रविला फोन करून झापत असताना रविने त्याला बरोबर पिन मारून त्याच्या रागाच्या फुग्यातली सगळी हवाच काढली होती.रविच्या म्हणण्यानुसार हि पोरगी कटेबल होती म्हणजे डेट वर वगैरे येण्यासारखी होती आणि मनोज रवि ला सारख म्हणायचा "साला रव्या जिंदगीत काही रामच नाही असं वाटतं बघ आता, साला हे प्रेम वगैरे सब झूट असतं असं वाटतंय".
मनोजच एका मुलीवर प्रेम होत आणि त्या मुलीचहि होत, पण मनोजच्या घरच्यांचा लग्नाला विरोध होता आणि मनोज काही त्यांच्या इच्छेबाहेर लग्न करनार्यातला नव्हता त्यामुळे आणि ह्या गोष्टीला आता जवळ जवळ दोन वर्ष झाले होते आणि ह्या दोन वर्ष्यात पुलाखालून बरच पाणी गेलं होतं, त्या पाण्यात पोह्ल्यामुळे असेल म्हणजे मनोजच वाचन वगैरे वाढलं होतं आणि तो आता सत्तावीस वर्षांचा झाला होता आणि ह्या वयात आता असले धंदे जुने असतील तर मानवतात पण नवीन सुरु करायचं म्हणजे थोडेसे कष्ट घ्यावे लागतात, आणि तो सध्या त्या विचारात नव्हता ,त्याला ती झंझट परत नको होती , पण मन मानत नव्हतं आणि रविचंहि हेच मत होतं कि जसं काट्याने काटा काढतात तसा एका पोरीचा अंमल उतरवायला दुसरी पोरगीच लागते.
मनोजने ने जागेवर येउन मॉनिटर ऑन केला आणि तो कामाला सुरुवात करणार इतक्यात त्याचा फोन व्हायब्रेट झाला.
"हेल्लो"
"हेल्लो मनोज सर" मी सिमरन बोलतेय.
" हा बोला"
" मग काय विचार केला सर तुम्ही, कधी पाठवू आमच्या एक्झीकीटीव्हला , डॉकुमेंट्स साठी?" सिमरन आता सामोसे , चहा वगैरे सगळ संपून बोलत होती बहुतेक, कारण आवाज जोरदार आला होता
" अंमम , तुम्हाला खर सांगू का मला नकोयहो क्रेडीट कार्ड" मनोज
"सर, मी तुम्हाला किती स्कीम्स देतेय, सोबत कॅश बैक ऑफर पण आहे आणि तरीही तुम्ही नाही म्हणताय , मस्त शॉपिंग करायची, गर्लफ्रेंड ला फिरायला घेऊन जायच" परत आता लाडिक आवाज होता.
आईची जय साला रव्या म्हणतो तशीच दिसते हि, मनात असा विचार करून मनोजहि सुरु झाला.
"कायये माहितीय का, मी शॉपिंग एवढी करत नाही , आणि मला गर्लफ्रेंड पण नाही, हा पण तुम्ही जर म्हणत असाल तर एका अटीवर मी कार्ड घेतो."
"कोणत्या ?"
" आपण भेटूया एकदा, मग मी तुम्हाला माझे डॉकुमेंट्स देतो" मनोज खुशीच्या सुरात बोलला , त्याला वाटलं होत कि भेटायचं बोललं कि हि कसली ऐकतेय रागारागाने फोन पण ठेऊन देईल आणि कटकट जाईल.
पण बहुतेक मनोजचे ग्रह फिरले होते, तीने अजूनही फोन ठेवला नव्हता.
" नाही सर, आमचा एक्झीकीटीव्ह येईलन त्याच्या कडे द्या ना डॉकुमेंट्स"?
" नाही, माझी तेवढीच अट आहे बस, आणि कायओ तुम्ही आम्हाला फोन करणार, आम्हाला पटवणार … म्हणजे आम्हाला सांगणार सगळे डीटेल वगैरे आणि तुमचा एक्झीकीटीव्ह का कोण तो डॉकुमेंट्स घ्यायला येणार हे काही बरोबर नाही, तुम्ही सांगितलं ना मग तुम्हीच भेटलं पाहिजे" आता मनोजला पूर्ण खात्री होती कि फोन आपटल्या जाईल, पण नाही.
"बंर ठीकाय , सांगा कुठे भेटायचं ?" पलीकडून थोडासा अडखळत आवाज आला , मनोज साठी हा बाऊन्सरच होता, तरीही मनोज सावरून म्हणाला
"तुम्ही सांगा, मी कुठेही येऊ शकतो, तुमच ऑफिस कुठाय ?"
" स्वारगेट जवळ आहे, तुमचं कुठंय ?" हा मनोज साठी प्रतिप्रश्न होता.
"माझं , स्वारगेटहून बरच लांबये , पण मी तिकडे येऊ शकतो." मनोज विचार करत होता हिला कुठे भेटायचं.
" मग तुम्ही या ना सारसबागेत, आज संध्याकाळी?" वकार युनुसच्या योर्कर इतका सफाईदारपणा तिच्या बोलण्यात होता, आणि मनोजचा त्या योर्क वरती थोडक्यात बचावलेला गांगुली झाला होता.
"आज…?" जवळ जवळ तो ओरडलाच
" हो संध्याकाळी साडेसात वाजता आमच ऑफिस सुटतं "? तिकडून परत गोड आवाज.
साला काही म्हणा ह्या क्रेडीट कार्ड वाल्यांनी पोरी बाकी भारीच ठेवल्यात, अस बोलल्यावर कोण माई का लाल कार्ड नको म्हणेन असा विचार करत मनोज बोलला.
"नाई , आज नाई जमणार, वाटलं तर उद्या वगैरे नाहीतर वीकेंड ला भेटू?, आज गुरुवार आहेनं आपण वीकेंडलाच भेटू, ठीकाय ?"
"ठीके सर " हा मासा अजून आपली किती परीक्ष्या घेणार आहे अस मनोजला पलीकडून बोलल्यासारख वाटलं, आयला साली मासा बोलली कि माणूस याचाच विचार करत त्याने फोन ठेवला.
++++++++
संध्याकाळचे पाच वाजले, नेहमीप्रमाणे मनोज आणि त्यांचा ग्रूप एकमेकांना खुणा करून जागेवरून उठले आणि निघाली सायंफेरी कॅन्टीन कडे, मनोजला वाटत होत कि रवि ला फोन करावा आणि संगाव काय काय झाल ते तेवढ्यात त्याचा फोन वाजला.
"हेलो" मनोज
"हेल्लो, मनोज सर "
"हम्म , बोला "
"सर मग काय ठरवलंत तुम्ही?" थोडसं रागात बोलल्यासारख मनोजला वाटलं.
(आयला, हिन हिच्या मैत्रिणीला वगैरे सांगितलेलं दिसतंय सगळं, अन तिने सांगितलं असेल कि कश्याला जातेयेस भेटायला , कोण कुठचा माहित नाही अन काय नाही ) विचार करतच मनोज बोलला.
"कश्याबद्दल ?"
"अहो सर क्रेडीट कार्ड बद्दल "
"आपलं ठरलंय न , भेटायच?" (आयला, हि आता नाही म्हणते कि काय ) मनोज जरा चिंतेच्या सुरात बोलला.
पलीकडून लगेचच फोन ठेवल्याचा आवाज आला.
(आयला बरं झालं बला गेली एकदाची, पण साला आली असती काय भेटायला, करेल का ती फोन परत, आता कसली करतेय एवढ बोलल्यावर कोण करेल फोन तुम्हाला) असे विचार आता मनोजच्या मनात दंगा करत होते त्याला दुखंहि होतं आणि आनंद हि होता, अश्या समिश्र भावनात त्याचा बाकीचा शुक्रवार गेला.
दोन दिवस पुण्याच्या आभाळावर पावसाचे ढग होते आणि मनोजच्या मनात त्या बाई चा फोन येतो कि नाही ह्या चिंतेचे, पावसाने हि दोन दिवस एकाही पुणेकराला घराबाहेर पडू दिले नाही त्यामुळे आपला मनोज घरात राहून राहून उबला होता, नाही म्हणायला पार्टी वगैरेचा बेत असल्यामुळे थोडंस त्याला नक्कीच बंर वाटत होतं.
रात्री झोपताना त्याला उद्या ऑफिसात काय काम आहे ह्याचा विचार करण्याची सवय होती, आणि तो हा विचार करत असतानाच त्याचा फोन वाजला
फोन रवीचा होता
"हेलो "
"मन्या , मग कधी ठरलीय भेट "? रवि ने पहिल्या वाक्यापासुनच त्याची (फिरकी)घ्यायला सुरुवात केली
"कसली भेट बे , अगोदर हो बोलली आणि नंतर तिच्या मैत्रिणीने (पिन )मारली वाटतं तर साला फोनच कट केला" मनोजच्या आवाजावरून तरी तो खूप desperate आहे तिला भेटण्यासाठी हे समजत होतं
"अरे, करेल रे ती फोन तुला, टेन्शन नको घेउस" रवि मनोजची अवस्था बघून मनातल्या मनात हसत होता .
"नाहीतर एक काम कर माझ्याकडे तिचा मोबाईल नंबर आहे, तूच कर तिला फोन उद्या " रविने विचार केला कि ह्याला आता जास्त छळण्यात काही अर्थ नाही, आणि त्याने मनोज ला तिचा नंबर दिला.
"अरे उद्या माझं ऑफिस आहे" मनोज चिंतेच्या स्वरात बोलला.
"अबे sunday ला कसलं बे ऑफिस?"
"उद्या sunday ये ?" मनोजच्या बोलण्यात जरासं आश्चर्य होतं
"मग काय monday ये का ?…ओह्ह हो हो म्हणजे एवढ पुढं गेलंय हो प्रकरण, साहेबांना आता दिवस पण लक्ष्यात नाहीत" रवि थांबायला तयार नव्हता.
"तसं काही नाहीये बे रव्या, साला बोअर झालोय महितेय् का दोन दिवस सारखा पाऊस"
"don't worry my friend, मी येतोय उद्या सकाळी, आल्यावर तुला फोन करतो , चल bye" मनोजला धीर देऊन रवीने फोन ठेवला.
पण अजूनही मनोजचे ग्रह जोरावर होते आणि त्याला रविवारी सकाळी सकाळी फोन आला, फोन मनोज ने रात्री जो नंबर सेव केला होता त्या नंबर वरून होता.
" हेलो , हम्म बोल " इति मनोज
"हेल्लो, मनोज …" ह्याला आता सर म्हणावं का नाही ह्या प्रश्नात गुंतलेला आवाज होता आणि त्या प्रश्नाचं उत्तर नाही असं होतं.
"हम्म बोल ना " आता मनोज पण एकेरी वर आला होता
"तुम्हाला कस माहित मी बोलतेय ते?" आवाजामध्ये थोडंसं आश्चर्य होतं
" धुंडनैसे खुदा भी मिलता है, एक नंबर क्या चीज है, अस कोणी तरी म्हटलंय" मनोज हसत हसत बोलला.
" अच्छा , तुम्ही मला सांगणार नाही म्हणजे, ठीकाय" ती बोलली
"तुझं, खरं नाव सिमरनच आहे का ? कारण मी ऐकलंय, नावं वगैरे बदलतात म्हणे तुम्ही लोक" मनोज ने विचारलं
"माझं खंर नाव नाहीये काही ते, माझा नाव दुसरच आहे." (आय हाय … काय आवाज आहे) मनोज आपले डोळे मिटून त्या आवाजाची राणी कशी असेल ह्याचा विचार करत होता.
" मग नाव काय तुझं ? " तंद्रीतून बाहेर येत मनोजने विचारलं
"ते मी आपण भेटल्यावर सांगेन " पोरगी बाकी पक्की बेरकी होती.
"अच्छा , म्हणजे मग तर भेटावच लागेल" मनोज जसं काही तिच्यावर उपकार करणार आहे भेटून अश्या आवाजात बोलला, पण तिने त्याच्या टोन कडे दुर्लक्ष्य केल होतं.
"आज संध्याकाळी काय करताय ?"
" काही नाही , पाऊस बघत थांबायचा विचार आहे बाल्कनीत, कारण दोन दिवस झाले तेच करतोय" मनोजच्या या वाक्यावर ती खळखळून हसली.
" का? बाहेर जायचं, फिरायला वगैरे, पावसात किती मज्जा येते"
"हो मान्य आहे , पण कायये कोण तरी पाहिजे सोबत मज्जा यायला, एक तर माझा रूम मेट घरी गेलाय आणि बाकी सगळे मित्र कंपनीला वेळ नव्हता काल, त्यामुळे माझा घरकोंबडा झालाय" मनोज
"अच्छा, म्हणजे मी योग्य वेळी फोन केला "
" अर्थातच आणि आताही मी बाल्कनीतच उभा आहे पाऊस बघत."
"काळजी करू नका, आज भेटूया का आपण?" तिने जरा इकडे तिकडे नजर फिरवत विचारलं , जस काही ती मनोजला विचारलेल्या प्रश्नाचं उत्तर नजरेने शोधत होती
"चालेल ना , कधी ?" (आता न भेटून सांगतोय कुणाला) मनोज शेवटच वाक्य तिला ऐकू जाणार नाही अस पुटपुटत बोलला.
"चार वाजता, सारसबाग ?" तिच्या आवाजात उत्सुकता होती
"चार वाजता ठीकाय , पण सारसबाग नको, आपण सी. सी. डी. ला भेटूया" मनोज
"कुठलं सी. सी. डी. सारसबागे जवळच का?"
" काय ग तुला सारसबागे शिवाय काही माहीतच नाही का पुण्यातलं, सारख आपलं सारसबाग सारसबाग करतेस" मनोज थोडासा थटेच्या सुरात बोलला.
" मग कुठलं सांगा , आणि मी सारसबागेच्या जवळ राहते म्हणून बोललें, मला जवळ पडता ना ते, आणि माझ्या कडे गाडी पण नाही ना जास्त लांब यायला."
"ओके , हरकत नाय , टिळक रोडचं माहितेय का तुला ?" मनोजने विचारलं
"अं …. ते पोलिस चौकी जवळ आहे तेच ना ?"
"हो तेच, bye the way तू किती वेळा गेलीयेस तिकडे?"
" गेले असेल दोन तीन वेळेस"
"पण …… चौकीत काय काम होतं तुला?" थोड्याश्या शांततेनंतर मनोज थट्टेच्या सुरात बोलला.
"ओय . चौकीत नाही काही …. मला वाटलं तुम्ही त्या सी. सी. डी. बद्दल बोलताय" जरासं रागावून तीपण बोलली
"हे हे हे …मस्करी केली जरा" मनोज ओशाळवानं हसत बोलला.
"ठीकाय, मग भेटूया चार वाजता? " ती
"okies, bye see you." मनोज
"bye bye" पलीकडून फोन ठेवल्याचा आवाज आला तसा मनोजने घड्याळाकडे बघितलं, अकरा वाजले होते. पण अजून रव्याचा फोन आला नव्हता.
मनोजला सुचत नव्हतं काय करावं ते, तो शहारून गेला होता पण त्याच्या मनात बरेच वाईट विचार हि येत होते. साला कोण कुठली माहित नाही जावं कि नाही भेटायला, नेहमीप्रमाणे तो निर्णय घेऊ शकत नव्हता, शेवटी त्याने रव्या ला फोन करून त्याच्या रूम वर बोलावून घेतला.
++++
रविला त्याने तीन वाजता ये म्हणून सांगितलं होतं तर रवि बरोबर इंडिअन वेळेप्रमाणे साडेतीनला पोचला.
रवि आल्याआल्या ते दोघेहि निघाले.
"मन्या, साल्या माझं काय काम आहे तिथे?" रवि बाईकला चावी लावत बोलला. एक तर तो आज फार थकला होता आणि मनोजने त्याच्या मागे टूमनं लावलं होत कि माझ्यासोबत चल म्हणून पण त्याची जायची अजिबात इछ्या नव्हती तरीही मित्राप्रेमा खातर त्याला जावच लागत होतं.
"साल्या चल न दाखवतो तुला पण ती कशी आहे ते." मनोज
" मी काय करू बघून तिला, शेवटी ती कशीही असली तर साहेबांचीच मज्जा आहे , आम्हाला काय मिळणार धतुरा" रवि अजून चिडलेलाच होता
"चल साल्या तुला पार्टी देतो नंतर" मनोज
"हा असं काही तरी पाहिजे मग माणसाला हुरूप येतो बाईक चालवायला" रवि आत्ता खुशीत आला होता.
"हा ठीकाय साल्या बघतो तुला नंतर, तुझा पण दिवस येईल, पण तुला सांगितलेलं सगळं लक्ष्यात आहे ना काय करायचं ते" मनोज
" हा रे बाबा किती वेळा तेच तेच विचारशील, मी तुझ्या सोबत आत जायचं नाही, वेगवेगळ्या जागेवर बसायचं आणि आपली ओळख नाही असं दाखवायचं." मनोजने पढवून ठेवलेली पट्टी रवि ने त्यालाच ऐकवली.
++++++
"मन्या, चल बेस्ट ऑफ लक, मी येतो नंतर , तू जा आता , बघ ती आली का." रवि पार्किंग मध्ये बाईक लावत बोलला
"साल्या रव्या माझी जास्त नाही पण थोडी नक्कीच फाटतेय रे" मनोज टेन्शन मध्ये आला होता.
"काही होत नाही साल्या, ती काय खाणार् ये का तुला ?" रवि त्याला धिर देत बोलला.
" साल्या तुला चिक्कार अनुभव आहेत रे , आम्ही नवीन आहोत या प्रांतात" मनोज
"साल्या मी काय रोज नवीन पोरी बरोबर फिरतो अस म्हणायचंय का तुला?, म्हणे चिक्कार अनुभव आहेत" रवि
"बर चल जाऊ दे जातो मी, चार वाजलेत , आणि मला लेट नाही व्हायचं , ते म्हणतात ना first impression is last impression." रविच्या डोक्यात टपली मारून मनोजने सी. सी. डी. मध्ये प्रवेश केला.
अजून पुरती संध्याकाळ झाली नव्हती म्हणून अजून तरी गर्दी फार अशी नव्हती, मनोज विचार करत होता साला पोरगी हुशार आहे गर्दी नको म्हणून चारचा टाइम दिला, आणि त्याने एक कोपऱ्यातली जागा पकडली.
जागेवर बसून त्याने एक चौफेर नजर टाकली आणि ती आली आहे का हे बघून घेतलं.
अजून ती आली नव्हती, आता मनोजच लक्ष्य दाराकडेच होतं कारण ती जरी आली तरी त्याच दाराने येणार होती. तेवढ्यात त्याला रवि येताना दिसला रवि त्याच्याकडेच बघत होता , मनोज ने त्याला smile दिली पण रवि ने त्याला ओळखही दाखवली नाही आणि बरोबर त्याच्या मागच्या जागेवर जाऊन बसला तसं त्याला मनोज मागे वळून त्याच्याकडेच बघतो आहे अस दिसलं.
रविला खूप हसू येत होत पण तो ते कंट्रोल करत होता, काय माहित ती इथे असेल हि म्हणून आणि आपण हसलो कि मन्या चिडायचा म्हणून.
पण इकडे मनोजला रवीचा राग आला होता कारण रवि त्याच्या कडे बघून साधा हसला हि नव्हता.
इतक्यात त्याला एक मुलगी दारातून येताना दिसली, मुलगी तशी छान होती, गोरी गोरी , लांबसडक केस , रेखीव लांबट चेहरा.
(आईची जय हि इकडे काय करतेय , साला करायला गेलो गणपती आणि मारोती होणार वाटतं आता) मनात असे विचार असताना मनोजचा फोन वाजला.
त्याने नंबर बघितला आणि दाराकडे बघितलं , त्याच वेळेस त्या मुलीची नजर सुद्धा मनोजकडे गेली होती.
तात्काळ तिच्या लक्ष्यात आल्यामुळे तिने फोन कट केला आणि मनोज समोर येउन उभी राहिली.
"हेल्लो , मनोजच ना ?" तिच्या आवाजात घबराट होती
"अ …. हो" मनोज कसं तरी बोलला
"मी प्राची ………म्हणजे सिमरन" तिने आपली खरी ओळख करून दिली
"बस ना" मनोज सोफा कडे बोट दाखवत बोलला.
" काय घेणार? " ती बसत असतानाच मनोजने विचारलं, दोघेहि थोडेसे हसले त्यामुळे का होईना दोघांवरचा तान थोडासा सैल झाला,
" अं तुझं …………. गाव कोणतं ?" एक लाते आणि एक कोल्ड कॉफी ची ऑर्डर घेऊन वेटर गेला तसं मनोज ने तिला विचारलं.
"आमचं गाव खरं तर कोकणात आहे, पण मी इकडेच वाढले आणि आई पण म्हणते आता आपलं तिकडे कोणी नाही त्यामुळे सध्यातरी पुणे हेच आमचं गाव" तिने एकाच वाक्यात सगळी स्टोरी सांगून टाकली आणि फोर्म्यालीटी म्हणा किंवा बसमध्ये बसलेले उतारू जश्या हक्काने आपल्या शेजाऱ्याला "तुम्ही कुठे जाणार?" हा प्रश्न विचारतात तेवढ्याच हक्काने आणि त्याने विचारलं मग आपणहि विचारलंच पाहिजे ह्या गरजे पोटी तोच प्रश्न मनोजला विचारला
"मी पुण्याचाच आहे" मनोज चटकन बोलून गेला जसं काही त्याला तिच्यासोबत संभाषण वाढवायचं नव्हतं, आणि एव्हाना तिच्या हि ती गोष्ट लक्ष्यात आली होती कि ह्याला कसली तरी घाई आहे.
तेवढ्यात वेटर हि ऑर्डर घेऊन आला होता कारण वर सांगितल्याप्रमाणे जास्त गर्दी नव्हती.
कॉलेज कुठलं वगैरे च्या गप्पा मारत मारत दोघांनीही आपआपली कॉफी संपवली, तेवढ्यात वेटर बिल घेऊन आला, तशी ती बिल देण्यासाठी पर्स काढत होती पण मनोजने तिला बिल देऊ न देता आपण बिल दिलं.
"निघुयाका?" मनोजने बिलाचे पैसे टेबल वर ठेवत फार अधीरतेने विचारलं
" ते आपलं क्रेडीट कार्ड विषयी बोलणं राहीलच न? तुम्हीच तर बोलला होतात ना, i mean तू, भेटून बोलू म्हणून" आता ह्याला direct कसं विचारायचं ना documents आणले का म्हणून , म्हणून थोड्याश्या आडवाटेने ती बोलली.
"ते आपण फोन वर, बोलू या का actually मला एका ठिकाणी जायचं आहे आणि मी चक्क विसरून गेलो होतो ते, मला आता आठवतंय" मनोज ने थाप मारली होती.
"चालेल" तीही ह्याचा काही तरी प्रोब्लेम आहे हे ओळखून हो म्हणाली आणि दोघेही निघाले.
" चलो then bye" मनोज सी सी डी च्या दारात आल्यावर बोलला.
"see you" ती हसत त्याला bye करत बोलली.
इकडे रवि साहेब त्या वेटर ला दोन मिनिट, दोन मिनिट सांगून वैतागले होते आणि तो वेटर हि बरोब्बर दोनच मिनिटांनी रवि समोर हजर होत होता.
नाही म्हटलं तरी रवि ने तिला निट निरखून पहिली होती, आणि ते दोघे जसे दारात गेले तसा रवि उठला आणि त्यांच्या मागोमाग चालू लागला, एव्हाना त्या वेटर ला हि कळून चुकलं होतं कि हे चुकलेलं कष्टमर आहे.
+++
रवि जेंव्हा पार्किंग मध्ये आला तेव्हा मनोज फोन वर बोलत होता, पलीकडून बहुतेक त्याचि आई असावी असा संशय रविला आला.
"मन्या , मला एक सांग , तू परवा जी मुलगी तुला सांगून आली म्हणून फोटो दाखवलास ती थोडी थोडी हिच्यासारखीच दिसते का रे?" मनोजने फोन ठेवला तस रवि बोलला.
"अरे बाबा दिसते नाही ती हीच आहे" मनोज जाम टेन्शन मध्ये होता.
"काय ? " रवि आपलं हसू आवरत बोलला.
"साल्या रव्या हसू नको , अरे, आत्ताच आई ला बोललो , तिने सांगितलं कि आजच तिच्या घरी माझे फोटो पाठवलेत आईने."
मनोज अजूनही ह्या धक्यातून पुरता बाहेर यायला तयार नव्हता आणि इकडे रवि ला मध्ये मध्ये उकळ्या फुटतच होत्या.
मनोजला काहीवेळाने जाणीव झाली कि तिला हे सगळ कळायला अजून अवकाश आहे आणि काही फरक पण पडणार नव्हता ना , नाही का? जसा मी आलो तशी ती हि आलीच होती कि एका blind date ला.
"मन्या आज तो पार्टी बनता है यार?" रवि ने बाईक चालू केली आणि मागे बसणाऱ्या मनोज ला विचारलं.
"yes my friend , lets celebrate our blind date" आणि ह्या वाक्यावर दोघेहि जोरजोरात हसत सुटले.
